Maçın ilk 10 dakikasında Hollanda ikinci bölgeyi çok rahat geçerek ceza sahasına topu taşımayı başardı. Burada dikkat çeken unsur bu atakların kanatlardan ziyade daha çok merkezden gelişmiş olmasıydı. Bu durum bir tesadüften ziyade kuvvetle muhtemel Montella'nın planladığı bir şeydi, Gakpo-Dumfries'in etkinliğini kısıtlayarak hücum aksiyonlarını üreticiliklerinin daha sınırlı olduğu merkezden yapmaya zorlamamız sonuç verdi, bu dilimde her ne kadar oyun üstünlüğü Hollanda'da da olsa bu ciddi bir pozisyona dönüşmedi. İlk direnci bu şekilde kırdıktan sonra 15'ten sonra oyunun ibresi de ufak ufak bize dönmeye başladı, topa sahip olma oranımız her geçen dakika arttı ve dolaylı olarak Hollanda'yı adım adım kendi yarı sahasına hapsettik. Gol de bu baskının sonucu 35'de geldi. 70'te skor 1-1 olana dek de planını işletmeye devam eden bir takım vardı sahada, geride az adamla yakalanmadık veya çıkışlarda basit hatalar yapmadık; hücum tarafında ise Barış'a uzun vurduğumuz toplar ve Arda'nın orta sahadaki oyun kuruculuğu sayesinde fırsatlar yakalamaya devam ettik. Skoru 1-1 yapan gol aslında oyun akşında gayet beklenebilirdi ancak hemen 5 dakika sonrasında ikinci golün gelmesi maçın fişini çeken unsur oldu. Oyunun her iki tarafında da oldukça iyi geçen bir 70 dakika sonra 5 dakikada yenen 2 golü futbol sınırları içinde açıklamak mümkün olmuyor maalesef. Değişiklikler için ikinci golün gelmesini beklemek yerine örneğin 60 civarında Kerem-Okay oyuna girseydi farklı bir skor görebilir miydik, bu da aklımızda hep bir soru olarak kalacak.
Bu takımın uzun vadede önü gayet açık. Oyun disiplini ve oyun içi reaksiyonlar açısından böylesine genç bir kadronun bu denli bir performans göstermiş olması gerçekten takdire şayan. En basitinden 2-1 sonrası verilen reaksiyon ve buna istinaden bulduğumuz sayısız pozisyon bunun bir kanıtı olsa gerek. Geriye düştükten sonra bir psikolojik çöküş yaşayıp 75-90 arası cevap verememek de gayet olası bir senaryoydu ancak -sonuca ulaşmasa da- bunun tam tersini gördük. Türkiye milli takımının hoca ve oyuncu grubu açısından bir istikrara kavuşması şimdiye dek pek mümkün olmadı ancak uzun süre sonra ilk defa önümüzde bunu sağlamak için ciddi bir fırsat var. Hocayı ve kadroyu sürekli kurcalayarak bu fırsatı heba etmek yerine bu iskeletin iyice sağlamlaşmasına müsaade etmek, 2026 Dünya Kupası katılımından başlayıp Türkiye'de yapılacak Euro 2032'ye dek uzanacak güzel bir hikayenin yazılmasına vesile olabilir.
Spor hikaye anlatımında çok kullanılan bir tabir vardır: 'hep oralarda olmak'. Bu tabir bir tık klişe olsa da aslında ana fikri çok önemlidir: 'hep oralarda olamayan' takımların bir seferlik başarılarının iyi bir orta/uzun vade planlama ile bir istikrara kavuşması. Türkiye milli takımının da önünde iki seçenek var: ya 10-15 senede bir turnuvalarda sürpriz yapan ülke kimliğimizi devam ettireceğiz ya da istisnasız her turnuvaya katılan, turnuva içinde de minimum 2.tur gören -en güzel örnek İsviçre- bir takıma dönüşeceğiz. İkinci opsiyondaki senaryoya ulaşmak haliyle daha zor ama kesinlikle daha kıymetli. Bu takımın yıllar içerisinde büyümesini ve ikinci opsiyona doğru adım adım kaymamızı izlemek en büyük hayalimiz.
